Brauna is de trotse chefe van de bouwers. Ik ken eerlijk gezegd weinig mensen die met zoveel plezier zo hard werken. En ik vind hem een ontzettend aardige vent. Als wij, Peter en Ana dingen voor het huis bedenken is Brauna's expert opinion goud waard. Pode o nao pode?, vragen we dan. Brauna weet het!
Aguas Belas bouwhelden in mei 2007. Inclusief Ione en Peter, en een zwarte mascotte. Aan het eind van onze week organiseerden we een bbq voor de mannen die zich het afgelopen jaar uit de naad hebben gewerkt. Met veel resultaat, en plezier. Er waren mooie woorden van Pieter. Er waren rose en blauwe caps met Amsterdam en de Nederlandse vlag erop, die hadden we meegenomen . Een t-shirt met de Nederlandse leeuw voor chefe Brauna (rechtsonder), symbool van zijn (geest)kracht. Het is toch een raar gevoel dat mensen die je niet kent over zo'n afstand, over zo'n lange periode zo hard voor je bezig zijn. Het was daarom bijzonder en goed ze (een beetje beter) te leren kennen. Op onze laatste avond in Aguas Belas in mei 2007.
Vanaf ons huis liepen we over het strand, hooguit een kwartiertje. We gaan een hoekje om. Zien we plotseling dit ...
A Hora do Brasil is in Nederland de gedroomde interlink voor Braziliaanse kunst en cultuur. Op 28 april heeft A Hora een ontroerende hommage aan de eerste 'Nederlandse Braziliaan' August Willemsen georganiseerd: 'Mensen sterven niet, zij worden betoverd...'.
De suites zijn nog mooier geworden dan we gedacht hadden. Ruim en licht. Prachtig uitzicht rondom. Tussen de kamers plaatsen we schuifwanden. In een handomdraai heb je zo een dubbele suite voor gezinnen of iedereen die graag wat meer ruimte heeft.
De vista's zijn klaar. Zoals deze view vanaf de zijkant van de suite op de 1e etage. 
De suites zijn nog niet klaar. En de watertoren oogt nog kaal. De cementmolen draait nog op volle toeren. Maar het hoofdhuis is klaar. En het zwembad. En de view is er ook al. In mei 2007. Maar die is er eigenlijk altijd al geweest... 
Uit je Lua Brisa achtertuin stap je zo het strand op. Of je neemt dit weggetje naar Aguas Belas. 10 minuten naar de standtentjes en de caipirinha's aan de lagune... 
In mei 2007 ging Peter met ons bij deze sitio langs. Een weduwe van 20 (?!) treurt daar om de dood van haar 70-jarige Franse echtgenoot. Ik kan niet anders zeggen, dan 'dat die Fransen smaak hebben'... Prachtige sitio met veel hectaren cajhu bomen. En de weduwe wil graag verkopen. Wordt vervolgd. 
Ana Lucia is de technisch ingenieur die de bouw van Lua Brisa begeleidt. Drie turven hoog laat zij zich geen mango's voor citroenen verkopen. Heel serieus en een harde werker. Zij is erg tevreden in mei 2007. Ze vindt Lua Brisa ruim, licht en comfortabel. Zij vindt de master badkamer het mooist. En zelfs de portugese tegels op een aantal plekken vindt ze heel geslaagd. 
De Lua Brisa eetkamer kijkt zowel op de courtyard en suites aan de achterkant als op het zwembad en de zee voor. Op rechts is de keuken met despensa (voorraadkast) en servizio (bijkeuken). Ondertussen worden bouwmaterialen met paard en wagen afgeleverd. Mei 2007.
Wij zijn erg blij met het bad van de masterbedroom. Marmer wordt in Brazilie veel toegepast. Het is niet zo kostbaar als bij ons. Madelon kwam met het idee de zwembadtegels in het bad te laten terugkomen. Maakt het allemaal minder streng, denken we. Ik riep bij alles 'moet wel stoer zijn'. Daar hebben de bouwers goed naar geluisterd. We kunnen er nu met z'n tweeen in. Naast elkaar. Stoer...! 
De watertoren wordt in mei 2007 een stuk hoger gemaakt. Ik dacht 'prima, dat is in balans met de rest'. Blijkt dat een hoge watertoren voor grote waterdruk zorgt. Wat klopt. We worden nog net niet onze douches uitgeblazen. Een prettige straal kortom...! 
Piloto bouwt nu nog mee aan het huis maar is kandidaat caseiro van Lua Brisa, in de toekomst verantwoordelijk voor onderhoud en techniek van het gedoe. Piloto heet eigenlijk Francesco, maar was als kind zo snel dat zijn nickname Piloto werd. 
We wilden bij de bouw zoveel mogelijk gebruik maken van wat er al was. We waren verliefd geworden op het oude huis, we wilden helemaal geen nieuw huis. 'Schrik maar niet van deze foto...', mailt Peter ons. We schrijven juli 2006... 
Cascavel is het provincie hoofdstadje van de regio. Het kent geen attracties, heeft geen bijzondere kwaliteiten, het ligt niet aan zee. Voor ons is de niksigheid haar aantrekkelijkheid, hoe raar dat ook klinkt. Gewoon een klein stadje in de tropen, waar mensen wonen, werken, leven. En op zaterdag is er een markt, dan is het er stervensdruk. Beter dan theater, de markt van Cascavel...
Morro Branco is een plaatsje met bergachtige duinen, het is immers zand, in alle kleuren oranje rood. Een paar miniuten per auto bij Lua Brisa vandaan. De duinen zijn canyon achtig van structuur. Je kunt er doorheen wandelen, klimmen eigenlijk. Want je eindigt helemaal boven...
Een buggy in Caponga is als een rondvaartboot in Amsterdam. Het schuurt een beetje, het is wel heel erg toeristisch. Dat is zo, maar je moet het wel doen. Het is namelijk ook heel erg leuk! Je komt op plaatsen waar je met ander vervoer simpelweg niet kunt komen. De afdaling van een steile duin zal ik niet snel vergeten. Gelukkig hebben wij Sergio, de local Schumi buggy master... 
Onderweg terug van Baturite naar Caponga, een sterk staaltje van 'retail-marketing'... Dit is Brazilie, God is hier springlevend! 
Op een uurtje rijden van Lua Brisa zit je midden in de bergen. Op weg naar Baturite willen we wat drinken. Via kronkelweggetjes rijden we naar boven, verveloze bordjes achterna, steeds hongeriger en dorstiger. En vol twijfel, 'dit wordt helemaal niks, zullen we omkeren?'. Kom je boven, krijg je een pousada en dit uitzicht. Cadeau. De papegaai op rechts heet trouwens Philomene. Volgens zijn Franse baasje houdt hij alleen van mannen... 
Wil ging voor een week mee in mei 2006. Wil heeft enorm bijgedragen aan de 'look & feel' van Lua Brisa. De master bedroom die zonder deuren overgaat in de badkamer, die weer overgaat in een buiten patio, daar heeft ze zeker een avond aan getekend. Wil is een meester in het creeeren van bijzondere plaatsen. Superrissimo!
Ergens in juni 2006 zijn we met de bouw begonnen. Dat bouwen begon met afbreken. Zijn die rode dakpannen echt zo slecht? Kunnen we het huisje niet laten zoals het is? Een likje verf, wat kleine reparaties hier en daar, is dat niet voldoende? En hoe moet je zo'n project in godsnaam managen over die afstand? 
De boulevard van Caponga, heftige golven in december. Er zijn kiters, en surfers, een paar. Er zijn eettentjes, aan en op het strand, heel simpel. De tafeltjes zijn oranje en turquoois gebladderd. Die vissers zijn integraal onderdeel van het geheel, of andersom natuurlijk. En is dat dan allemaal mooi of leuk? Wij vinden het van een ontroerende schoonheid, maar wel met een hard randje...
De vissers hebben het voor het zeggen in Caponga. Is mijn voorzichtige inschatting. Een paar families gaan over de jangada's. Die verpachten ze. In weer en wind zie je die zeiltjes op zee. Naast je badlaken worden de bootjes het strand op gesleept, de vis geshowed. Een deel van de vis wordt van de boot verkocht, de rest verhuist naar de visafslag op het midden van het boulevardje. What you see is what you get.... 
